Ήμουν μερικών μηνών όταν οι Τούρκοι κατέλαβαν το 38% της Κύπρου, σήμερα 34 χρόνια μετά, ακόμα δεν ξέρουμε τι έγινε εκείνες τις μέρες.
Φοβάμαι πως έχουμε ξεχάσει...
Φοβάμαι πως μόνο ο Χαρδαβέλας έμεινε να θυμάται...
Γιατί δε μας διδάσκουν στα σχολεία τη σύγχρονη ιστορία του τόπου μας;
Γιατί θέλουν οι κυβερνήσεις να ξεχάσουμε και να γίνουμε φίλοι με τους Τούρκους;
Ποιός μπόρει να κοιτάξει στα μάτια τις γυναίκες των αγνοουμένων, που τόσα χρόνια μετά δεν ξέρουν αν οι δικοί τους ζουν ή είναι φυλακισμένοι στα βάθη της Τουρκίας, χωρίς να δακρύσει;
Γιατί καμία υπερδύναμη δεν μας βοήθησε να διώξουμε τους εισβολείς;
Γιατί πάψαμε να ασχολούμαστε;
Γιατί την επομένη της εισβολής δεν επιτεθήκαμε στην Τουρκία;
Δε ξέρω αν ο λαός εκείνες τις μέρες ήθελε τον πόλεμο, δεν ξέρω αν εκείνες τις μέρες ο λαός ήταν ενωμένος και αποφασισμένος όπως τότε στις 28 οκτωβρίου του 1940 αλλά ξ'ερω πως δεν αντιδράσαμε σαν Έλληνες τότε, όπως και αργότερα στην κρίση των Ιμίων όπως και κάθε μέρα που οι Τούρκοι ανενόχλητοι παραβιάζουν τον εναέριο χώρο μας δίχως να ανοίξει ρουθούνι...
Κρίμα γιατί κάποτε είχαμε αναγκάσει τους ξένους να πούνε: "από εδώ και στο εξής δε θα λέμε πως οι Έλληνες πολεμάνε σαν ήρωες αλλά πως οι ήρωες πολεμάνε σαν Έλληνες..."
Κρίμα...
Άραγε ποιός από εσάς θυμάται τα ονόματα των εν ψυχρώ εκτελεσθέντων Κυπρίων τον Άυγουστο του 1996...
Το χρονικό:
11/8/1996: Η μεγάλη πορεία Κυπρίων και Ευρωπαίων μοτοσικλετιστών, που ξεκίνησε από το Βερολίνο, καταλήγει στο οδόφραγμα της Δερύνειας. Τους περιμένουν Τουρκοκύπριοι «αστυνομικοί» και εκατοντάδες «Γκρίζοι Λύκοι», οι οποίοι τους επιτίθενται με ρόπαλα, πέτρες και σιδηρολοστούς. Ο 24χρονος διαδηλωτής Τάσος Ισαάκ, από το Παραλίμνι, στην προσπάθειά του να βοηθήσει σύντροφό του που έχει εγκλωβιστεί στα συρματοπλέγματα, περικυκλώνεται και λιντσάρεται μέχρι θανάτου, υπό τα απαθή βλέμματα των κυανόκρανων.
14/8/1996: Μετά την κηδεία του Τάσου Ισαάκ, ομάδα διαδηλωτών πηγαίνει κοντά στο σημείο της δολοφονίας για να καταθέσει στεφάνι. Ο μαυροντυμένος ξάδερφος του Ισαάκ, Σολωμός Σολωμού, περνάει το συρματόπλεγμα κι αρχίζει να σκαρφαλώνει στον ιστό της σημαίας του τουρκικού φυλακίου, με σκοπό να κατεβάσει το σύμβολο της Κατοχής. Τον εκτελούν εν ψυχρώ. Τη σκανδάλη πάτησαν οι: Μεχμέτ Αρσλάν, επικεφαλής του παραρτήματος των «Γκρίζων Λύκων» στα κατεχόμενα και καθοδηγητής των αιματηρών επεισοδίων την 11η Αυγούστου, Κενάν Ακίν, ψευδοϋπουργός Γεωργίας, ο οποίος στα φανερά πυροβόλησε το Σολωμού από ένα παράθυρο του φυλακίου, Ερτάλ Εμανέτ, διοικητής των ειδικών δυνάμεων του ψευδοκράτους, ο οποίος επίσης πυροβόλησε το Σολωμού.
Πόσοι από εσάς θυμούνται τι έκαναν εκέινη την ημέρα το 1996; Έγω ήμουν έτοιμος να πολεμήσω. Ήθελα να πω σε όλο τον πλανήτη τι γίνεται στην Κύπρο.
Πόσοι από εσάς θυμούντε τι έκαναν μετά; Εκείνη την εποχή σπούδαζα στο εξωτερικό. Όπου βρισκόμουν μίλαγα για τον Πόντο, για την Κύπρο , για τα Ίμια και την Μακεδονία. Μαζί με άλλους Έλληνες φοιτητές, κάναμε ότι μπορούσαμε για να μάθει ο κόσμος τι σημαίνει Τουρκία... και ναι
ΔΕΝ ΞΕΧΝΩ!
όσο και αν θέλουν κάπιοι να ξεχάσω, εγώ δε θα ξεχάσω...
ΥΓ: Τις επόμενες μέρες θα ασχοληθώ με τις χαμένες πατρίδες, την γη των προγώνων μου...
Χτες οι φάκελοι ασχολήθηκαν με τους Πόντιους που ζουν στο Σοχούμι. Εξαίρετη εκπομπή και δε νομίζω να ξεχάσω ποτέ την απάντηση μιας Πόντιας γυναίκας στην ερώτηση του δημοσιογράφου "Γιατί δεν φεύγετε να πάτε και εσείς στην Ελλάδα;". Έδωσε μια άκρως ποντιακή απάντηση, όπως και ο ίδιος ο δημοσιογράφος τόνισε, "Μα πως να φύγω και να αφήσω τους τάφους των προγώνων μου; Ποιός θα πηγαίνει στα μνήματα να τους ανάψει ένα κερί; Όλο το σόι μου εδώ είναι θαμένο. Δε γίνεται να φύγω."...
Ας μάθουμε κάτι και εμείς οι νεοέλληνες από αυτή τη γυναίκα...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου