Με αφορμή αυτό το περιστατικό θυμήθηκα ένα περιστατικό που έχει μείνει χαραγμένο στυη μνήμη μου. Ήταν 1990. Περίμενα στην στάση το λεωφορείο να γυρίσω σπίτι. Μόλις είχα σχολάσει, ήταν 1400 η ώρα και είχε πολύ κόσμο. Ξαφνικά ήρθε το πολυπόθητο λεωφορείο! Αλλά ο κόσμος ήταν περισσότερος απ' όσους μπορούσε να πάρει το λεωφορείο οπότε κάποια στιγμή είχε φρακάρει η είσοδος (τότε αναγκαστικά είσοδος ήταν μόνο η μπροστινή πόρτα και έξοδος οι υπόλοιπες) και δεν μπορούσαν να μπουν άλλοι. Τότε ένας κύριος γύρω στα 50 φώναξε "άντε ρε παιδιά στριμωστείτε λίγο να χωρέσουμε και εμείς!". Όσοι είχαν ανέβει, στριμώχτηκαν κιάλλο και έτσι μπόρεσε να ανέβει και ο κύριος που φώναζε. Και τότε τον ακούω να λέει στους υπόλοιπους που είμασταν ακόμα έξω από το λεωφορείο "Ώπα που πάτε! Δεν βλέπετε πως δεν χωράει άλλους; Οδηγέ κλείσε την πόρτα! Σαρδέλες γίναμε πάλι!" . . .
Αυτή την νοοτροπία έχει σήμερα ο Έλληνας. Να κάνω εγώ την δουλειά μου και άσε τους άλλους "έξω".
Δε γίνεται να ξεχάσω τους τύπους που κατά καιρούς εξέταζα στα ΤΕΠ. Δεν είχαν τίποτα επείγον αλλά φώναζαν να κάνω γρήγορα με τους προηγούμενους γιατί περιμένουν έξω 2 ώρες, με παρατηρούσαν μήπως και ξεκουραστώ 12 δευτερόλεπτα και καθυστερώ την εξέταση, δε δεχόντουσαν πως εγώ ο ιατρός είμαι στα επείγοντα από τις 8 το πρωί μέχρι 12 το βράδυ συνεχόμενα δίχως ξεκούραση και νόμιζαν πως όπως η νοσηλεύτριες έτσι και εγώ είχα οκτάωρο, δυσανασχετούσαν όταν ο προηγούμενος με ρωτούσε κάτι 2 φορές γιατί αργούσα να δω εκείνους. ΑΛΛΑ όταν ερχόταν η σειρά τους, με ρωτούσαν χιλιάδες πράγματα, θεωρούσαν υποχρέωση μου να μην προχωρήσω στο επόμενο περιστατικό πριν απαντήσω και λύσω προβλήματα υγείας που τους απασχολούσαν 5 χρόνια και όταν κάποια στιγμή ρώτησα έναν "μα εσύ διαμαρτυρήθηκες πριν 30 λεπτά πως αργούμε πολύ και πως θα έπρεπε να δουλεύουμε ποιο γρήγορα και τώρα μου ζητάς να σε εξετάσω για χρόνιο πρόβλημα 30 λεπτά; Έτσι θα ανέβει πολύ η αναμονή!" η απάντηση του με άφησε άφωνο "μα ιατρέ τώρα εγώ είμαι μέσα, τι με νοίαζουν οι άλλοι". . .
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου