Η γενιά μου (όσοι είναι τώρα 25-40) μπορεί να μην έζησε πόλεμο, κατοχή και πείνα αλλά νομίζω πως είμαστε η γενιά της απόγνωσης, της αδικίας, του ψευτοπλουτισμού, της ανορεξίας αλλά και της παχυσαρκίας, του βύσματος, του τίποτα.
Μετά το 1944, κάθε γενιά ζούσε καλύτερα από την προηγούμενη. Η πρώτη φορά που μία γενιά ζει χειρότερα από την προηγούμενη είμαστε εμείς. Όλα πήγαιναν στραβά εδώ και χρόνια. Βλέπαμε την ακρίβεια να κατασπαράζει τα λίγα έσοδα μας και απλά καταφέρναμε να επιβιώνουμε με τη βοήθεια της προηγούμενης γενιάς που μας άφησε ότι δημιούργησε και ότι της είχε αφήσει η προηγούμενη από αυτή γενιά. Εμείς τρώγαμε από τα έτοιμα και από όσα με κόπο βγάζαμε. Εδώ και χρόνια είχα καταλάβει πως ευτυχώς που οι προηγούμενες γενιές μας άφησαν κάτι γιατί αλλιώς δε θα επιζούσαμε της ακρίβειας αλλά είχα καταλάβει επίσης, πως δεν πρόκειται η γενιά μου να αφήσει τίποτα στην επόμενη γενιά! Και αυτό με άνχωνε. Πως θα τα βγάλει πέρα, σκεφτόμουν, η επόμενη γενιά; Δυστυχώς όμως τα πράγματα χειροτέρεψαν. Ήρθε η "κρίση", και όλα άρχισαν να πηγαίνουν ακόμα χειρότερα. Είμαστε ακόμα στην αρχή της κρίσης και ήδη έχουν καταστραφεί πολλές ζωές. Και ακόμα δεν είδαμε τίποτα, πιστέψτε με. Είμαι σύγουρος πως το 2009 θα είναι η χειρότερη χρονιά για όλους από οικονομικής άποψης. Τα χειρότερα έρχονται. Και δεν ξέρω πόσοι θα επιζήσουμε. Λίγοι θα είμαστε πάντως. Καλύτερες μέρες θα έρθουν σε 5-10 χρόνια... Ως τότε υπομονή και δουλειά.
Ας κάνουμε όλοι υποχωρήσεις. Πρόσφατα άκουσα κάποιον να προτείνει αντί για απολύσεις, μείωση αποδοχών με συνοδό μείωση αποδοχών. Όλοι έπεσαν να τον φάνε. Εγώ συμφωνώ μαζί του, καθώς προτειμώ να δουλέυουν 10 άτομα με μισό μισθό παρά 5 με κανονικό μισθό και οι άλλοι 5 να είναι άνεργοι.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου