Έχουμε χάσει το ήθος μας;

Ως εργαζόμενος σε νοσοκομείο (με σύμβαση και όχι μόνιμος δημόσιος υπάλληλος το διευκρινίζω) διαπίστωσα κάποια πράγματα τα οποία θα ήθελα να τα μοιραστώ μαζί σας μήπως και βρεθεί κάποιος να μου απαντήσει και μου λύσει τις απορίες μου.

1. Στην αρχή έβλεπα πως αρκετές νοσηλεύτριες έφευγαν από τις 1430 από το νοσοκομείο ενώ το ωράριο τους έληγε στις 1500 και μετά υποτίθεται ήθελαν και 15 λεπτά να αλλάξουν. Πως γίνεται να φεύγουν 45 λεπτά νωρίτερα σκέφτηκα και "τόλμησα" να ρωτήσω μερικές από αυτές. Η απάντηση τους ήταν "περίεργη". "Μα είμαστε λίγες και κουραζόμαστε πολύ", "Και τόσο που καθόμαστε χάρη τους κάνουμε", "Γιατί οι άλλοι στην διοίκηση περισσότερο δουλεύουν;", "μα αφού δεν μας ελέγχει κανείς γιατί να μη φύγω νωρίτερα"... αληθινές απαντήσεις που με αφόπλισαν. Ευτυχώς υπάρχουν και εκείνες οι νοσηλεύτριες που πράγματι δουλεύουν πολύ και παράγουν έργο.

2. Αργότερα παρατήρησα πως οι φυσικοθεραπευτές έρχονταν στην κλινική στις 9-10 και έφευγαν 12-13. Κάποια στιγμή δεν άντεξα και ρώτησα και έλαβα αφοπλιστικές απαντήσεις από τους κατά τα άλλα πολύ συμπαθητικούς φυσικοθεραπευτές. "Μα είμαστε λίγοι και δεν προλαβαίνουμε", "θα έπρεπε να γίνεται σωστή δουλειά αλλά δεν υπάρχουν τα μέσα", "ξέρεις πόσο κουραστικό είναι να σηκώνεις τους αρρώστους;" και τέλος η ποιό απρόσμενη απάντηση... "Μα εγώ μένω πολύ μακριά και κάνω 1 ώρα για να φτάσω στο νοσοκομείο και οπότε γιαυτό έρχομαι αργότερα και φεύγω νωρίτερα"... τι να απαντήσει άραγε κανείς; εγώ σκέφτηκα πως ευτυχώς που δε μένει σε άλλη πολή γιατί τότε μπορεί και να μην ερχόταν καθόλου...

3. Μετά από λίγο καιρό διαπίστωσα πως οι νοσηλευτές στα εξωτερικά ιατρεία έρχονταν στην δουλειά στις 8 και έφευγαν με τη λήξη των ραντεβού κατά τις 1300 άντε 1400 το πολύ. Όταν ρώτησα έλαβα την απάντηση "μα στις 7 το πρωί έχει πολύ κίνηση και άλωστε γιατί να έρθω πριν αρχίσουν τα ραντεβού και γιατί να κάθομαι αφού τα ραντεβού έχουν τελειώσει;"

4. Αρκετούς μήνες αργότερα μιλώντας με κάποιον συμπαθητικό άνθρωπο 50 ετών περίπου που ερχόταν για να πιεί καφέ με τον νοσηλευτή των εξωτερικών ιατρείων, διαπίστωσα πως δεν έρχεται για βόλτα αλλά πληρώνεται! Ναι ήταν δημόσιος υπάλληλος! Μου εξήγησε με φυσικότητα πως πριν πολλά χρόνια κόλησε ηπατίτιδα Β από κάποιον ασθενή (έτσι λέει αυτός αλλά μπορεί να το κόλησε και από κάποια περιπέτεια του, κανείς δεν ξέρει...) και πως υπεύθυνο ήταν το νοσοκομείο και πως από τότε δεν δουλεύει γιατί κουράζεται και γιατί τον αρρώστησαν οπότε για να μην τους κάνει μήνυση, συμφώνησε να έρχεται και να μη δουλεύει...

5. Κάποια στιγμή μετά από 2 χρόνια, πήγα στην διοίκηση για να πάρω μία βεβαίωση που χρειαζόμουν. Η ώρα ήταν 1430 και δεν βρήκα κανέναν να ρωτήσω γιατί όλοι έλειπαν. Από αυτούς δεν πήρα απαντήσεις. Δεν υπήρχε κανείς να μου απαντήσει. Πήρα και το 11880 αλλά δεν βρήκα κανέναν...

6. Μετά από 3 χρόνια κάποια στιγμή στο τμήμα επειγόντων περιστατικών που έκανα την 24ωρη εφημερία μου, και αφού είχα συμπληρώσει 20 ώρες δουλεύοντας, διαπίστωσα πως οι νοσηλεύτριες δεν δουλεύουν σας τους ιατρούς αλλά μόνο 8 ώρες. Ρώτησα γιατί συμβαίνει αυτό κάποιους παλιότερους συναδέλφους και όλοι μου απάντησαν "έτσι είναι αυτά". Επίσης στα επίγοντα παρατήρησα πως οι μισές νοσηλέυτριες δεν καθόντουσαν πολύ μέσα στο ιατρείο αλλά το μισό ωράριο το έβγαζαν στο "δωματιάκι τους". Όταν ρώτησα μου απάντησαν πως κουράζονται και γιαυτό πηγαίνουν μέσα για ξεκούραση ή πως εγώ δεν ξέρω τι θα πεί κούραση γιατί δεν έχω παιδιά ενώ αυτές όλη μέρα τρέχουν με τα παιδιά και άρα έρχονται κουρασμένες. Όταν απάντησα πως εγώ είμαι περισσότερο κουρασμένος γιατί δουλεύω συνεχόμενα 24 ώρες και αυτές μόνο για 8 έρχονται, μου απάντησαν πως είμαι εκπαιδευόμενος... απόρησα γιατί η ένοια εκπαιδευόμενος δεν υπάρχει στον κλάδο μας και άλωστε στα επείγοντα δεν υπήρχε άλλος παρά εγώ οπότε ποιός με εκπαίδευε;

7. Η γραμματέας της κλινικής μας, κάθε μέρα ερχόταν στις 900 και έφευγε στις 1400. Χωρίς να ρωτήσω έμαθα από την ίδια κατά τα άλλα πολύ συμπαθητική γραματέα πως πολύ απλά δεν μπορεί να έρθει νωρίτερα γιατί νωρίτερα πρέπει να πάει το παιδί στο σχολείο...

8. Κάποια στιγμή στα τακτικά εξωτερικά ιατρεία ήρθε μια "μοδίστρα" του νοσοκομείου η οποία μαζί με άλλες 2 ήταν υπεύθυνες για την συρραφή των κουστουμιών για το χειρουργείο. Ζήτησε άδεια από τον ειδικό ιατρό που έκανε τα ιατρεία γιατί της πονούσε το μεγάλο δάχτυλο. Μετά από 1 εβδομάδα ξαναήρθε στα εξωτερικά ιατρεία αλλά άλλη μέρα και κατά κακή της τύχη ήμουν πάλι εκεί. Ζήτησε άδεια ξανά μη λέγοντας στον ειδικό ιατρό που εκείνη την ημέρα έκανε ιατρεία, πως είχε ήδη πάρει μία εβδομάδα άδεια από συνάδερφο του. Την άδεια δεν την πήρα γιατί εγώ αθώα ρώτησα πως πάει το δάχτυλο αλλά εγώ έμαθα γιατί τα κουστούμια στα χειρουργεία ήταν πάντα λίγα...

9. Ιατροί ειδικοί και ειδικευόμενοι υπάρχουν πολλών ταχυτήτων τελικά. Αυτό το διαπίστωσα όταν κάποια στιγμή κατάλαβα πως πχ οι γενικοί ιατροί ειδικευόμενοι ποτέ δεν εφημερεύουν αργίες, Πάσχα, Χριστούγεννα και λοιπές "δύσκολες μέρες" αλλά επίσης πολύ σπάνια και μερικοί ποτέ, Σαββατοκύριακα. Επίσης αυτοί δεν εξετάζουν από μόνοι τους ασθενή αλλά συνήθως κάθονται και μαθαίνουν από τους ειδικευόμενους των τμημάτων στα οποία βρίσκονται την εκάστοτε περίοδο. Επίσης δουλέυουν 8 ώρες ενώ και αυτοί όπως κα ιοι άλλοι ειδικευόμενοι πληρώνονται για 24 ώρες. Γιατί; Δεν ρώτησα καθώς σύντομα διαπίστωσα πως κα ιοι ακτινολόγοι κάθονταν 8-12 ώρες αντί 24 και οι μικροβιολόγοι και μερικόι ακόμα ιατροί άλλων, αλλά πάντα συγκεκριμένων ειδικοτήτων. Τελικά διαπίστωσα πως είναι θέμα διευθυντή του κάθε τμήματος να κάνει τα κλειστά μάτια.

10. Κάποια μέρα ρώτησα μία νοσηλεύτρια για μία άλλη που έλειπε καιρό και επειδή μου ήταν συμπαθής, είχα σκεφτεί μήπως έπαθε κάτι και δεν το είχα μάθει και ανυσηχούσα. Η απάντηση της ήταν αφοπλιστική. "Βγαίνει στη σύνταξη σε 2 χρόνια". Αφού σκέφτηκα 1-2 λεπτά, ρώτησα πως γιατί λείπει τώρα αφού αν κατάλαβα καλά σε 2 χρόνια βγαίνει στη σύνταξη και όχι τώρα. Έλαβα την εξής απάντηση: "μα τώρα παίρνει την αναρρωτική άδεια που "δικαιούται""... Τότε αφού ρώτησα και άλλες, κατάλαβα πως ο κάθε εργαζόμενος "δικαιούται" να πάρει για κάθε χρόνο εργασίας ένα ορισμένο αριθμό ημερών αναρρωτικής άδειας και μόνο αν το υπερβεί κάποιος, μόνο τότε πρέπει να περάσει από κάποια επιτροπή η οποία ενδεχομένως να "την κόψει". Οπότε όλες οι νοσηλεύτριες 2 χρόνια πριν βγούνε στην σύνταξη, έπαιρναν 2 χρόνια άδεια αναρρωτική και πλέον είχαν καταλήξει όλοι να το θεωρούν δικαίωμα αυτή την άδεια! ΕΛΕΟΣ...

11. Πολλές φορές το απόγευμα κατά τις 1700 ότα νχτυπούσε κάποιος άρρωστος το κουδούνι ζητώντας από τις νοσηλεύτριες να του φέρουν κάποιο παυσίπονο, η απάντηση που έπαιρναν ήταν "υπομονή με τη νοσηλεία θα σοθ δώσουμε και παυσίπονο"... Γιατί λαμβάνανε αυτή την απάντηση; Πολύ απλά γιατί η κάθε νοσηλεύτρια βαριόταν να πάει στο θάλαμο να δώσει το παυσίπονο και ήταν ποιο εύκολο να τους δώσει το παυσίπονο στις 1800-1900 με την νοσηλεία... Ευτυχώς λίγες ήταν οι νοσηλεύτριες που λειτουργούσαν έτσι.

12. Όταν πριν 5 χρόνια ξεκίνησα να δουλεύω στο νοσοκομείο, γνώρισα μία νοσηλεύτρια η οποία μετά από 2 μήνες έμεινε έγκυος και φυσικά αμέσως πήρε άδεια. Μετά από 2 χρόνια επέστρεψε τσατισμένη γιατί την υποχρέωναν να δουλέψει μία εβδομάδα για να πάρει την κανονική της άδεια και να μη την χάσει. Μετά την κανονική της άδεια δεν ξαναγύρισε γιατί ξαναέμεινε έγκυος. Τελικά κάποια στιγμή την ξαναείδα και κατάλαβα πως πέρασαν άλλα δύο χρόνια. Αλλά ήταν για λίγο, ξαναέμεινε έγκυος και δεν την ξαναείδα. Μέσα σε 5+ χρόνια την είδα λίγους μήνες σύνολο. Και η πλάκα είναι πως η συγκεκριμένη είναι "της εκκλησίας" και θέλει να κάνει πολλά παιδιά... Και όπως καταλαβαίνεται αυτά τα παιδιά μαζί της θα τα μεγαλώσουμε και εμείς καθώς εμείς την πληρώνουμε... Αντιθέτως εχώ δει πολλές γυναίκες που έχουν δικιά τους δουλειά να δουλεύουν με "την κοιλιά στο στόμα"...

13. Κάθε μέρα, το πρωί, σε κάθε κλινική έρχονται οι παρασκευάστριες για να κάνουν τις αιμμοληψίες. Κάποια μέρα τον πρώτο χειμώνα μου στο νοσοκομείο δεν ήρθαν και μας ενημέρωσαν μέσω τηλεφώνου πως δε θα έρθουν γιατί έξω χιονίζει και μπορεί να πέσουν και να σπάσουν κανένα πόδι... Βέβαια από το μικροβιολογικό εργαστήριο έρχονταν με ασθενοφόρο αλλά ποιός ξέρει πως το είχαν καταφέρει αυτό, όταν χιόνιζε ή είχε χιόνι έξω, δεν έβγαιναν από το εργαστήριο... (αλοίμονο στην Γερμανία που για πολλούς μήνες έχει χιόνι...).
Αυτό το γεγονός δε μπορέσαμε να το αντιμετωπίσουμε και αναγκαστικά τις αιμοληψίες τις έκαναν οι ειδικευόμενοι που από ότι κατάλαβα εκείνη την ημέρα, είναι για όλες τις δουλιές...
Μετά από κάποια χρόνια, ξαφνικά μία μέρα μας ανακοινώθηκε πως οι παρασκευάστριες δε θα έρχονται πλέον καθόλου για αιμοληψίες. Γιατί; Δεν πιστελυω να μην ξέρετε την απάντηση; Ναι πέσατε μέσα! Γιατί είναι λίγες! Τι έγινε; Πολύ απλά οι παρασκευάστριες πλέον ερχόντουσαν 9-10 αντί 8 καθώς δεν είχαν δουλειά τόσο νωρίς και τις αιμοληψίες τις έκαναν οι ειδικευόμενοι για 4 μήνες μέχρι που τελικά το νοσοκομείο μέσω των προγραμμάτων stage έκανε πρόσληψη σε 5 νοσηλέυτριες οι οποίες ανέλαβαν να κάνου την δουλειά αυτή. Και όμως παρόλο που και αυτές ήταν λίγες και μάλιστα πολύ λιγότερες από τις 12 μόνιμες, τα κατάφεραν!



Και η λίστα συνεχίζεται...


Και καταλήγω με μερικά δικά μου συμπεράσματα.

1. Δυστυχώς όλα τα περιστατικά που αναφέρω είναι αληθινά.
2. Το χειρότερο είναι πως ακόμα και σήμερα που δεν δουλεύω πλέον στο νοσοκομείο (ευτυχώς), βλέπω κατά τις 1400 να γίνεται μποτιλιάρισμα στην έξοδο του νοσοκομείου από τους εργαζόμενους που το ωράριο τους τελειώνει στις 1500 και μάλιστα όταν τύχει να με δούνε στο αντίθετο ρεύμα να πηγαίνω σπίτι μου, καθώς ο δρόμος για το σπίτι μου περνάει από την περιοχή όπου βρίσκεται το εν λόγω νοσκομείο, με χαιρετάνε με χάρη αλλά δυστυχως δίχως ήθος. Νομίζω πως το χειρότερο είναι αυτό γιατί δείχνει πως δε νφοβούνται να δούνε άλλοι πως φεύγουν νωρίτερα. Το θεωρούν δεδομένο. Έχουν χάσει κάθε ηθικό φραγμό. Δεν ντρέπονται και αυτό είναι ότι χειρότερο μπορεί να συμβεί σε έναν δημόσιο υπάλληλο...
3. Για όλα τα "κακως κείμμενα" φταίει πως οι εργαζόμενοι είναι λίγοι...
Και όποιος το πιστεύει αυτό είναι κουτός το λιγότερο... γιατί φταίει το ότι άλλοι λείπουν με άδεια, άλλοι με αναρρωτική, άλλοι λόγω μειωμένου ωραρίου από την σημαία, άλλοι λόγω κύησης κτλ

Τελικό συμπέρασμα ζωής:
Όλοι λένε πως για όλα φταίει το "είμαστε λίγοι" και αυτό το έχουν ανάγει "άρα αφού είμαστε λίγοι δεν δουλεύουμε καθόλου", αλλά τελικά φταίει πως έχει χαθεί το ήθος . . .